پتانسیل های مغفول طوایف کهگیلویه بزرگ در برنامه های توسعه نماینده آن

تابناک کهگیلویه وبویراحمد،آنچه در زیر آورده شده است از سری یاد داشت های مخاطبان تابناک کهگیلویه وبویراحمد است که عینا درج می شود و تابناک کهگیلویه وبویراحمد آن را تایید یا تکذیب نمی نماید شما هم می توانید نظر خود را در خصوص این مطلب بیان کنید.

پتانسیل های مغفول طوایف کهگیلویه بزرگ در برنامه های توسعه نماینده آن
سخنی با جناب حاج هاشمی پور نماینده محترم کهگیلویه بزرگ در مجلس شورای اسلامی
درکوران تبلیغات انتخاباتی جناب حاج هاشمی پور به انتخاب شعار می سازمت دیار و همچنین انتخاب صفت امیرکبیر سعی داشتن با یافتن حلقه مفقوده دیار کهگلیویه یعنی همان عدم توسعه نیافتگی وارایه برنامه های انتخاباتی خود بر مینای آن گوی سبقت را از رقبای خود برباید که این چنین هم شد. با ورود ایشان به مجلس فعالیت هایی از جانب ایشان درراستای تحقق شعارهایش صورت گرفته است که مجال نقد و بررسی آنها در این مقال نیست.اما آنچه که حقیر در طول مدت چند ماه حضور ایشان در مجلس یافته ام این است ایشان توسعه اقتصادی را بر سایر جنبه های توسعه مقدم دانسته اند و تلاش های خویش را به این زمینه معطوف نموده اند که تاکنون هم در این زمینه دستاورد قابل توجهی از آن مشاهده نشده است .حقیر بعنوان موکلی از دیار کهگیلویه لازم دیده ام نکاتی جهت پیشبرد امر توسعه خدمت ایشان ارایه دهم امید است که با به کاربستن آنها شاهد توسعه ای پایدار در کهگیلویه بزرگ باشیم.
جناب حاج هاشمی تز رشد اقتصادی مربوط به دهه های بعد از جنگ جهانی دوم می باشد که مدتی در ادبیات مربوط به توسعه سلطه بدن رقیبی داشت. اما بعد از مشاهدات نتایج ناگوار این نگاه یک جانبه به توسعه نظریه پردازان و اندشمندان به این نتیجه رسده اند که تا در آن تجدید نظر کنند و تز توسعه پایدار را مطرح کردند ، از این رو در دهه 1990 این مفهوم وارد ادبیات توسعه شد و از آن زمان تا کنون تلاش های همه جوامع معطوف به توسعه پایدار است. این مفهوم ارتباط تنگانگی با زیست بوم انسانها ومولفه های مربوط به آن دارد. وعملا منطقه ای به این نوع توسعه می رسد که در صدد حرکت به سوی کارآیی بیشتر در استفاده از منابع،کیفیت زیست محیطی ،عدالت اجتماعی و سرزندگی بوده، ودر عین حال تلاش نماید تا از محیط زیست حمایت نماید.از طرف دیگر توسعه پایدار را می توان به عنوان توسعه ای تعریف کرد که سلامت اجتماعی و اکولوژیکی بلند مدت زیست بوم انسانها را بهبود بخشد. با این توصیف توجه حضرتعالی را به پتانسیل های مغفول اقوام وطوایف در تحقق توسعه پایدار کهگیلویه بزرگ جلب می نمایم.
الف. زبان و ادبیات
کهگیلویه بزرگ به زبان و ادبیات خود در شکل های گوناگون آن از جمله اشعار، کتب، ترانه ها، موسیقی، خاطرات و داستان های مختلف اهمیت بسزایی می دهد. بهره گیری از زبان محلی و ادبیات بومی هر یک از آنها وعجین نمودن مفاهیم و اصطلاحات و کلیدواژه های توسعه پایدار در آن ادبیات و ترانه ها و اشعار و زبان می تواند در میان مدت و بلندمدت وارد حوزه فرهنگ و ناخودآگاه آن قوم شود و برای خود هویت و پیشینه ایجاد نماید. چرا که زبان و ادبیات یک قوم بمثابه ستاد فرماندهی فرهنگی آن است و این هویت سازیِ واژه ای به مرور ایجاد دغدغه و پرسش و نیاز و طبعاً پیگیری می نماید.
از طرف دیگر کاوش در زبان و ادبیات ما و استنباط اشتراکات فرهنگی با نظریه توسعه پایدار می تواند قرابت مبارک و مستحکمی ایجاد نماید. زیرا فرهنگ و ادبیات ما همواره آکنده از ظلم ستیزی علیه تباهکاری سلطه جویان بر سرزمینمان بوده است و این یکی از ارکان توسعه پایدار به شمار می آید. چنان که ملک الشعرای بهار می سراید:
«با داس مقاومت دروده ..........کشت ستم و تباهکاری
زنگار ظلام را زدوده .......... ز آیینه ی دین کردگاری»
ب. آداب و رسوم
ویژگی بارز آداب و رسوم کهگیلویه بزرگ، حفظ اصالت و تاکید بر هویت باستانی آن است که در آن مجموعه آداب و رسوم، توجه ویژه ای به سرزمین، حمیت و غیرت نسبت به آن، پاسداری از ارزش ها، تعاون و همکاری با همدیگر در مواقع مختلف فصول سال و کارهای اجتماعی و امور زراعی و مراسم های مختلف شده است و اساس نگاه به توسعه پایدار نیز به صیانت از همین سرزمین و نعمات آن و حداکثر بهره برداری داخلی از آن بوده تا با اتحاد و همکاری همدیگر، کشور از گزند سلطه گران و سودجویی دلالان و وابستگی محصولات رهایی یابد. از آن جمله می توان به رسوم همیاری و هم یاری محلی مردم در هنگام درو محصولات کشاورزی و لایروبی جوی های آب اشاره نمود که تمامی این پتانسیل ها این ظرفیت را دارند که مفاهیم توسعه پایدار (مانند خودباوری، بهره وری، وطن دوستی، تولید داخلی، صبر و همبستگی، مبارزه با فساد و سلطه) را در خود پذیرا باشند و بگنجانند و پربارتر و عملیاتی سازند.
پ. نخبگان و سرشناسان قومی
بدیهی است که در میان رنگین کمان طوایف کهگیلویه افراد سرشناس، روحانیون معزز، معتمدین دلسوز، نخبگان علمی و صنعتی، سرمایه گذاران داخلی و کارآفرینان حرفه ای وجود دارند که می توان بخشی از وقت و تخصص و سرمایه ی آنها را به روش های مختلف مانند تشکیل کارگروه های محلی، دعوت به همایش ها و جلسات، انتصاب به پست های مشاوره ای مدیران کل وانتخاب آنها بعنوان مشاور جنابعالی (که متاسفانه در این زمینه نگاهی یک جانبه گرایی را مسلط کرده اید ...) به نفع تبلیغ و جاانداختن توسعه پایدار چه از بُعد نظری و چه از بُعد عملی استفاده نمود. معمولاً این افراد درگیر مشکلات بروکراسی و جناح بازی شهرستان ها و تنگ نظری برخی مسئولین مناطق بومی خود می شوند و گرایش به خانه نشینی یا دوری از اسم و رسم و یا مهاجرت به سمت مرکز استان را پیدا می کنند که اثرگذاری که در منطقه محلی خود می توانند داشته باشند، در خانه نشینی یا آن منطقه مهاجرت کرده قابل رویت نخواهد بود. از این رو اهتمام به شناسایی و جذب سرمایه ی انسانی اقوام و ساماندهی آنان در راستای تحقق بیشتر توسعه همه جانبه یکی از مهم ترین برنامه های آن می تواند باشد. توسعه پایدار نیاز به آن دارد تا وارد حوزه زندگی روزمره تک تک افراد و انواع اقشار جامعه گردد و برای دستیابی به این امر مقدس، باید از توانمندی های زبان و ادبیات، آداب و رسوم و سرشناسان قومی و نخبگان انسانی طوایف به تناسب موقعیت و وضعیت، بهره بگیرد.
ت. گردشگری قومی
گردشگری قومی به منظور مشاهده سبک زندگی افراد بومی و طوایف انجام می‌شود و هدف آن شناخت طوایف مختلف و شرکت در تجربه‌های زیستی آنان است. مثلاً تماشای مراسم سنتی، جشن‌ها، آئین‌ها از جمله جذابیت‌های این نوع گردشگری بوده و برخی نیزجهت درک بهتری از موقعیت خود و یا دنیای معاصر به این گونه سفرها روی می‌آورند. کهگیلویه بزرگ به دلیل وجود ایلات مختلف و خصوصیاتی که هر کدام از آنها دارند واجد جذابیت‌های فراوانی برای هر ناظر و گردشگر بیرونی است. اما این از دو جهت می تواند پتانسیلی مغفول باشد که برای توسعه پایدار مفید واقع گردد: اولاً ایجاد اشتغال و بهره وری را به دنبال دارد که به تبع آن زیرساخت ها –مانند جاده، بهداشت، اقامتگاه و..- ساماندهی می شوند ثانیاً اشاعه تجارب به وجود می آید و فرایند مقایسه شکل می گیرد و خودباوری به تولید داخلی و فرهنگ بومی افزایش می یابد که در نهایت هم از خروج سرمایه و مهاجرت انسانی جلوگیری می کند و هم با جذب سرمایه و گردشگران خارجی به داخل، بخشی از فرهنگ توسعه پایدار را در شکل و قالبی رضایتبخش به اجرا در می آورند. گردشگری قومی به مثابه معدنی است که متاسفانه هنوز درمنطه ما چندان به شناساندن و استخراج آن اهتمام ویژه نشده است.

با این توصیف از جنابعالی که خود را فردی فراجناحی وفراقومی معرفی کرده بودی انتظار می رود در عمل این پتانسیل های مغفول را شناسایی ودر تصمیم گیریها آز انها استفاده ودر انتصاب افراد به پست های مدیریتی پتانسیل های انسانی نهفته در طوایف مختلف لحاظ نمایید.

حسین حسینی سوق:دانشجوی دکتری جامعه شناسی فرهنگی