حالا بعد از 13 روز تعطیلی که البته با تدابیر انتظامی ، تا حدودی عبور و مرورها و تجمعات کنترل شده است، فنر نگهداری تجمعات دارد کمی شل میشود.
قرنطینه ابتدای سال تا حدودی موفق بود و سیر نزولی موارد جدید ابتلا را متوقف کرده بود اما نگرانی ها از ول شدن فنر این کنترل هاست که آرام ارام خود را نشان میدهد.
بعنوان نمونه ، ماشین هایی که در کنار تپه رشدیه پارک میشوند تا افراد از آن مسیر راهی کوه عینالی شوند ، توجهات را به خود جلب نموده است.
ورزشکاران عزیز باید به این نکته توجه کنند که آنها از حمله این ویروس منحوس در امان نیستند و یا اگر مطمئنند که این ووروجک برای آنها مشکلی بوجود نخواهد آورد قطعا باید نگران باشند که حمل ویروس توسط آنها و انتقال آن به سالمندان ، بیماران و یا سایر افراد فامیل و خانواده ، آنها را در معرض تهدید جدی قرار خواهد داد.
اگر تجمع تهدید آفرین است، تفاوتی بین نماز جماعت و ورزش وجود ندارد .فلسفه همه این سخت گیری ها قطع زنجیره انتقال بیماری است. این نکته مهم باید آویزه گوش همه احاد جامعه باشد بخصوص ورزشکاران عزیز.
همه باید از این روی سکه دمکراسی به شدت هراسناک باشیم که تمایز ها و تفاوت ها کلا بی معنی و مفهوم میشوند آن هم در برابر یک ووروجک بدجنس!