صدای موسیقی‌های محلی از چاه فراموشی به گوش نمی‌رسد/ یادداشت اختصاصی روزنامه هماخوزستان مینا فراز
یادداشت اختصاصی روزنامه هماخوزستان
مینا فراز
مورخ یکشنبه ۱۲ تیرماه ۱۴۰۱
موسیقی محلی و نغمه هاى بومى روزگارى به محافل خوشى مردم رنگ و بوى ویژه مى بخشید؛ اکنون رو به فراموشى است.
هنرمند برای دل مردم کار می‌کند و در گذشته از آلات موسیقی دوتار، سه تار، دف، .. در محافل مختلف استفاده می‌شد، و اوقات خیلى لذت بخشی را برای مردم رقم می‌زد و در ذهن‌ها به یادگار می‌ماند، اما اکنون جای موسیقی محلی و بومی این ولایت را آهنگ‌های پُر زرق و برق خارجی گرفته است.
موسیقی محلی آن طوریکه باید رشد نکرده و متاسفانه جوانان به موسیقی غربی و شهری مدرن روی آوردند.
آوا‌ها و نما‌های محلی که نشان از تمدن، قدرت، همدلی، اتحاد و ... بود روزی نقل محافل بود و چنان برای مردم ارزشمند بود که گویی جزئی از کلیات زندگی آن‌ها شده است، اما در عصر ماشینی و مدرن چه به روز صدای خوش و دلنشین موسیقی‌های محلی آمده است. صدای ساز و آواز بومی چرا به گوش نمی‌رسد.
نباید فراموش کنیم در زمان‌های مختلف موسیقی تاثیر بسیاری بر مردم داشته، در عزاداری ها، عروسی ها، مراسم‌ها و ... نوا‌های محلی جایگاه ویژه‌ای داشتند.
موسیقی بومی نشان دهنده فرهنگ و هویت مردمان است. این موسیقی از دل مردم ساده و پاکدل خلق شده است که گذشت زمان از لطافت و زیبایی آن‌ها کم نکرده است که برگرفته از عناصر زنده و ملموس است.
موسیقی و ترانه‌های بومی جزء جدایی ناپذیر از زندگی مردان و زنان این سرزمین می‌باشد، موسیقی بومی می‌تواند جاذب گردشگرو موجب رونق و تنوع در بخش گردشگری مناطق مختلف کشور باشد. از این رو بهتر است برای حمایت از موسیقی محلی ساز حمایت کوک کرد.
با توجه کردن به موسیقی محلی ساز ها و آواز ها می توان فرهنگ سازی های متعدد انجام داد و با استفاده از هنر موسیقی مردم را به سمت آداب پسندیده سوق داد.
